لبخند رضایت

در راهروی دادگاه عاطفه،انگار که های و هوست

در کوچه باغ خاطره ام،قامت رعناش،پیش روست

با یاد آن نگاه پراز معرفت به وقت وداع

گریان شدم در این میانه،به دنبال دوست

کیست اینجا،مقابل دلهای بینوا تا دمی

وکیل عشقم شود که،درمانم از اوست

به وقت قرائت شکوایه های شاکی این حقیر

ناله های مدام من است،که نقل هر گفتگوست

حکم قاضی اگر چه مخالف این دل بینواست

ولی

شادمانم از اینکه لبخند رضایت،بر لبان اوست.

 

  اکبرچالیک نهم بهمن نود ودو شمسی شیراز